Hallo, hallo, hallo, ik ben er ook nog!

Toen ik gisterochtend in het bos liep, voelde ik het al. De sessie met mijn coach Fleur zou totaal anders gaan lopen dan zoals ik vooraf bedacht had.

Aan het begin van de coachsessie begon voelde ik onrust. Mijn hoofd liep over. Toen ik een uurtje daarvoor in het bos wandelde, voelde ik heel sterk een zieltje bij me en op dat moment voelde ik al dat dat iets betekende voor de sessie die ging komen. Toch wilde mijn hoofd er niet echt aan, want dan wist ik dat het emotioneel een pittige sessie ging worden.

Even diep ademhalen

De eerste tien minuten van de sessie ratelde ik maar door over alles wat er in mij opkwam. Toen alles eruit was, was het even tijd om rustig adem te halen. Ik sloot mijn ogen, ademde een paar keer diep in en diep uit, maar er kwam geen rust. Er was één ding wat heel sterk doorkwam. Het voelde alsof er steeds maar geklopt werd en een stemmetje die zei: “Hallo, hallo, hallo, ik ben er ook nog!” Dat stemmetje bleef het maar herhalen. Ik kon er niet omheen.

Ik werd er meteen emotioneel van. Ik voelde heel duidelijk van wie het stemmetje kwam. Het raakte me in mijn hart, het deed heel erg veel pijn.

De afgelopen jaren stak het me heel erg als ik ergens opschreef óf als ik aan iemand vertelde dat ik moeder was van twee meiden. Elke keer voelde ik dat het niet klopte.

Miskraam

In februari 2013, voor Lisa haar zwangerschap, heb ik een miskraam gehad. De zwangerschap was nog pril, maar wat waren we blij en wat was het kindje gewenst. We voelden allebei heel sterk dat het een jongetje was en we hadden meteen een naam voor hem, vernoemd naar Johan zijn oma.

Tijdens de sessie met Fleur zag ik hem heel duidelijk voor me. Daar stond hij: een mooie, vrolijke jongen, 7 jaar oud, dezelfde haarkleur als z’n vader. Onze lieve en mooie Stijn.

Pijn, verdriet en liefde

De tranen stroomden over mijn wangen. Mijn hoofd heeft me altijd verteld dat het nog maar een klompje cellen was, dat een miskraam zo vaak voorkomt en dat ik er dus weinig aandacht aan hoefde te schenken.

In juni, tijdens één van de eerste groepssessies met Fleur werd ik ook totaal overvallen door emoties en het verdriet van deze miskraam. Ale emoties waarvan ik niet eens wist dat ik ze in me had, kwamen eruit. Het verhaal wilde toen verteld worden. Gisterochtend mocht ik er dus nog meer aandacht aan schenken, mocht ik het verdriet, maar ook de liefde voelen.

Tot gisteren waren er maar weinig mensen die van deze miskraam afwisten. Lisa en Emma wisten wel dat ik eerder zwanger geweest was en ze beginnen er ook wel eens over, maar we hadden zijn naam nog nooit genoemd. En hoewel Stijn fysiek niet bij ons is, maakt hij wel deel uit van ons gezin.

Mooie boodschap

En gisteren stond hij daar dus voor me met een mooie boodschap: “Ik ben altijd bij je, alleen niet fysiek. Ik hoef ook niet fysiek bij je te zijn om je liefde te voelen en te ontvangen. Liefde is niet tastbaar.”

Mijn hoofd en mijn ego vinden er van alles van dat ik dit deel. Dit is het meest kwetsbare wat ik gedeeld heb tot nu toe. Mijn hoofd bedenkt ook meteen allerlei reacties van wat andere mensen er van zullen vinden. Maar het voelt goed. Ik voelde heel sterk dat ik dit wilde delen, waarom weet ik niet. Het is niet bedoeld om medelijden op te wekken, het is echt iets dat gedeeld wilde worden.

Luister naar je gevoel

Ik wil graag dat moeders weer meer gaan luisteren naar hun gevoel en daar hoort ook bij dat je dingen uitspreekt. Ook al heb je geen idee waarom het uitgesproken wil worden.

Na het delen van mijn verhaal heb ik zoveel lieve reacties en mooie gesprekken gehad met andere moeders. Ik zat gisteren in een emotionele rollercoaster, maar wat voelde ik me gisteravond toen ik in bed lag heerlijk, rijk en voldaan.